การบันทึกครั้งที่ 12

วันพุธที่ 22 มีนาคม พ.ศ.2560

เนื้อหาที่เรียน

การส่งเสริมพัฒนาการและการปรับพฤติกรรมเด็กปฐมวัยที่มีความต้องการพิเศษ

• เพื่อให้เด็กสามารถช่วยเหลือตนเองได้ในชีวิตประจำวัน

• ใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้ใกล้เคียงกับคนปกติมากที่สุด 

• เน้นการดูแลแบบองค์รวม (Holistic Approach)

1. การฟื้นฟูสมรรถภาพทางการศึกษา

• เพิ่มทักษะพื้นฐานด้านสังคม การสื่อสาร และทักษะทางความคิด

• เกิดผลดีในระยะยาว

• เน้นการเตรียมความพร้อมเพื่อให้เด็กสามารถใช้ในชีวิตประจำวันจริงๆแทนการฝึกแต่เพียงทักษะทางวิชาการ

• แผนการจัดการศึกษาเฉพาะบุคคล(Individualized Education Program; IEP)

• โรงเรียนการศึกษาพิเศษเฉพาะทาง โรงเรียนเรียนร่วม ห้องเรียนคู่ขนาน

2. การฟื้นฟูสมรรถภาพทางสังคม

• การฝึกฝนทักษะในชีวิตประจำวัน  (Activity of Daily Living Training)

• การฝึกฝนทักษะสังคม (Social Skill Training)

• การสอนเรื่องราวทางสังคม (Social Story)

 3. การบำบัดทางเลือก

• การสื่อความหมายทดแทน (AAC)

• ศิลปกรรมบำบัด (Art Therapy)

• ดนตรีบำบัด (Music Therapy)

• การฝังเข็ม (Acupuncture)

• การบำบัดด้วยสัตว์ (Animal Therapy)

การสื่อความหมายทดแทน (Augmentative and Alternative Communication ; AAC)

• การรับรู้ผ่านการมอง (Visual Strategies)

• โปรแกรมแลกเปลี่ยนภาพเพื่อการสื่อสาร (Picture Exchange Communication System; PECS)

• เครื่องโอภา (Communication Devices)

• โปรแกรมปราศรัย

บทบาทของครู

• ตำแหน่งการนั่งของเด็กไม่ควรให้นั่งติดหน้าต่างหรือประตู

• ให้เด็กนั่งแถวหน้าสุดใกล้โต๊ะครู

• จัดให้เด็กนั่งติดกับนักเรียนที่ไม่ค่อยเล่น ไม่ค่อยคุยในระหว่างเรียน

• ให้เด็กมีกิจกรรม เปลี่ยนอิริยาบถบ้าง 

การส่งเสริมทักษะต่างๆของเด็กพิเศษ

1. ทักษะทางสังคม

•เด็กพิเศษที่ขาดทักษะทางสังคม ไม่ได้มีสาเหตุมาจากการพ่อแม่

•การอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี ไม่ได้เป็นเครื่องรับประกันว่าเด็กจะมีพัฒนาการต่างๆอย่างมีความสุข

กิจกรรมการเล่น

• การเล่นเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งต่อการเรียนรู้ทักษะทางสังคม

• เด็กจะสนใจกันเองโดยอาศัยการเล่นเป็นสื่อ

• ในช่วงแรกๆ เด็กจะไม่มองเด็กคนอื่นเป็นเพื่อน  แต่เป็นอะไรบางอย่างที่น่าสำรวจ สัมผัส ผลัก ดึง

ยุทธศาสตร์การสอน

• เด็กพิเศษหลายๆคนไม่รู้วิธีเล่น  ไม่รู้ว่าจะเล่นอย่างไร

• ครูเริ่มต้นจากการสังเกตเด็กแต่ละคนอย่างเป็นระบบ

• จะบอกได้ว่าเด็กมีทักษะการเล่นแบบใดบ้าง

• ครูจดบันทึก

• ทำแผน IEP

การกระตุ้นการเลียนแบบและการเอาอย่าง

• วางแผนกิจกรรมการเล่นไว้หลายๆอย่าง

• คำนึงถึงเด็กทุกๆคน

• ให้เด็กเล่นเป็นกลุ่มเล็กๆ 2-4 คน

• เด็กปกติทำหน้าที่เหมือน “ครู” ให้เด็กพิเศษ

ครูปฏิบัติอย่างไรขณะเด็กเล่น

• อยู่ใกล้ๆ และเฝ้ามองอย่างสนใจ

• ยิ้มและพยักหน้าให้ ถ้าเด็กหันมาหาครู

• ไม่ชมเชยหรือสนใจเด็กมากเกินไป

• เอาวัสดุอุปกรณ์มาเพิ่ม เพื่อยืดเวลาการเล่น

• ให้ความคิดเห็นที่เป็นแรงเสริม

การให้แรงเสริมทางสังคมในบริบทที่เด็กเล่น

• ครูพูดชักชวนให้เด็กร่วมเล่นกับเพื่อน

• ทำโดย “การพูดนำของครู”

ช่วยเด็กทุกคนให้รู้กฎเกณฑ์

• ไม่ง่ายสำหรับเด็กพิเศษ

• การให้โอกาสเด็ก

• เด็กพิเศษต้องเรียนรู้สิทธิต่างๆเหมือนเพื่อนในห้อง

• ครูต้องไม่ใช้ความบกพร่องของเด็กพิเศษเป็นเครื่องต่อรอง

2. ทักษะภาษา

การวัดความสามารถทางภาษา

• เข้าใจสิ่งที่ผู้อื่นพูดไหม

• ตอบสนองเมื่อมีคนพูดด้วยไหม

• ถามหาสิ่งต่างๆไหม

• บอกเล่าเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นไหม

• ใช้คำศัพท์ของตัวเองกับเด็กคนอื่นไหม

การออกเสียงผิด / พูดไม่ชัด

• การพูดตกหล่น

• การใช้เสียงหนึ่งแทนอีกเสียง

• ติดอ่าง

การปฏิบัติของครูและผู้ใหญ่

• ไม่สนใจการพูดซ้ำหรือการออกเสียงไม่ชัด

• ห้ามบอกเด็กว่า  “พูดช้าๆ”   “ตามสบาย”   “คิดก่อนพูด”

• อย่าขัดจังหวะขณะเด็กพูด

• อย่าเปลี่ยนการใช้มือข้างที่ถนัดของเด็ก

• ไม่เปรียบเทียบการพูดของเด็กกับเด็กคนอื่น

• เด็กที่พูดไม่ชัดอาจเกี่ยวข้องกับการได้ยิน

ทักษะพื้นฐานทางภาษา

• ทักษะการรับรู้ภาษา

• การแสดงออกทางภาษา

• การสื่อความหมายโดยไม่ใช้คำพูด

ความรับผิดชอบของครูปฐมวัย

• การรับรู้ภาษามาก่อนการแสดงออกทางภาษา

• ภาษาที่ไม่ใช่คำพูดมาก่อนภาษาพูด

• ให้เวลาเด็กได้พูด

• คอยให้เด็กตอบ (ชี้แนะหากจำเป็น)

• เป็นผู้ฟังที่ดีและโตต้อบอย่างฉับไว (ครูไม่พูดมากเกินไป)

• เด็กไม่ได้เรียนรู้ภาษาจากการฟังเพียงอย่างเดียว

• ให้เด็กทำกิจกรรมกลุ่ม เด็กพิเศษได้มีแบบอย่างจากเพื่อน

• กระตุ้นให้เด็กบอกความต้องการของตนเอง (ครูไม่คาดการณ์ล่วงหน้า)

• เน้นวิธีการสื่อความหมายมากกว่าการพูด

• ใช้คำถามปลายเปิด

• เด็กพิเศษรับรู้มากเท่าไหร่ ยิ่งพูดได้มากเท่านั้น

• ร่วมกิจกรรมกับเด็ก

3. ทักษะการช่วยเหลือตนเอง

เรียนรู้การดำรงชีวิตโดยอิสระให้มากที่สุด

- การกินอยู่ 

- การเข้าห้องน้ำ 

- การแต่งตัว 

- กิจวัตรต่างๆในชีวิตประจำวัน

การสร้างความอิสระ

• เด็กอยากช่วยเหลือตนเอง

• อยากทำงานตามความสามารถ

• เด็กเลียนแบบการช่วยเหลือตนเองจากเพื่อน เด็กที่โตกว่า และผู้ใหญ่

ความสำเร็จเป็นสิ่งสำคัญ

• การได้ทำด้วยตนเอง

• เชื่อมั่นในตนเอง

• เรียนรู้ความรู้สึกที่ดี

หัดให้เด็กทำเอง

• ไม่ช่วยเหลือเกินความจำเป็น (ใจแข็ง)

• ผู้ใหญ่มักทำสิ่งต่างๆให้เด็กมากเกินไป

• ทำให้แม้กระทั่งสิ่งที่เด็กสามารถทำได้เองหากให้เวลาเขาทำ

•“ หนูทำช้า ”  “ หนูยังทำไม่ได้ ”

จะช่วยเมื่อไหร่

• เด็กก็มีบางวันที่ไม่อยากทำอะไร , หงุดหงิด , เบื่อ , ไม่ค่อยสบาย

• หลายครั้งเด็กจะขอความช่วยเหลือในสิ่งที่ได้เรียนรู้ไปแล้ว

• เด็กรู้สึกว่ายังมีผู้ใหญ่ที่พึ่งได้ แต่ต้องได้รับความช่วยเหลือเฉพาะสิ่งที่เด็กต้องการ

• มักช่วยเด็กในช่วงกิจกรรม 

ลำดับขั้นในการช่วยเหลือตนเอง

• แบ่งทักษะการช่วยเหลือตนเองออกเป็นขั้นย่อยๆ

• ย่อยงาน

• เรียงลำดับตามขั้นตอน

การเข้าส้วม

• เข้าไปในห้องส้วม

• ดึงกางเกงลงมา

• ก้าวขึ้นไปนั่งบนส้วม

• ปัสสาวะหรืออุจจาระ

• ใช้กระดาษชำระเช็ดก้น

• ทิ้งกระดาษชำระในตะกร้า

• กดชักโครกหรือตักน้ำราด

• ดึงกางเกงขึ้น

• ล้างมือ

• เช็ดมือ

• เดินออกจากห้องส้วม

สรุป

• ครูต้องพยายามให้เด็กทำสิ่งต่างๆด้วยตนเอง

• ย่อยงานแต่ละอย่างเป็นขั้นๆ

• ความสำเร็จขั้นเล็กๆนำไปสู่ความสำเร็จทั้งมวล

• ช่วยให้เด็กมีความมั่นใจในตนเอง

• เด็กพึ่งตนเองได้ รู้สึกเป็นอิสระ

4.ทักษะพื้นฐานทางการเรียน

เป้าหมาย

• การช่วยให้เด็กแต่ละคนเรียนรู้ได้ 

• มีความรู้สึกดีต่อตนเอง

• เด็กรู้สึกว่า “ฉันทำได้”

• พัฒนาความกระตือรือร้น อยากรู้อยากเห็น

• อยากสำรวจ อยากทดลอง

ช่วงความสนใจ

• ต้องมีก่อนการเรียนรู้อื่นๆ

• จดจ่อต่อกิจกรรมในช่วงเวลาหนึ่งได้นานพอสมควร

การเลียนแบบ

การทำตามคำสั่ง คำแนะนำ

• เด็กได้ยินสิ่งที่ครูพูดชัดหรือไม่

• เด็กเข้าใจคำศัพท์ที่ครูใช้หรือไม่

• คำสั่งยุ่งยากซับซ้อนไปหรือไม่

การรับรู้ การเคลื่อนไหว

• ได้ยิน เห็น สัมผัส ลิ้มรส กลิ่น

• ตอบสนองอย่างเหมาะสม

การควบคุมกล้ามเนื้อเล็ก

• การกรอกน้ำ ตวงน้ำ

• ต่อบล็อก

• ศิลปะ

• มุมบ้าน

• ช่วยเหลือตนเอง

ตัวอย่างอุปกรณ์สำหรับเด็กพิเศษ

• ลูกปัดไม้ขนาดใหญ

• รูปต่อที่มีจำนวนชิ้นไม่มาก

ความจำ

• จากการสนทนา

• เมื่อเช้าหนูทานอะไร

• แกงจืดที่เรากินใส่อะไรบ้าง

• จำตัวละครในนิทาน

• จำชื่อครู เพื่อน

• เล่นเกมทายของที่หายไป

การวางแผนการเตรียมพื้นฐานทางวิชาการ

• จัดกลุ่มเด็ก

• เริ่มต้นเรียนรู้โดยใช้ช่วงเวลาสั้นๆ

• ให้งานเด็กแต่ละคนอย่างชัดเจนว่าต้องทำที่ไหน

• ติดชื่อเด็กตามที่นั่ง

• ใช้อุปกรณ์ที่เด็กคุ้นเคย

• ใช้อุปกรณ์ที่เด็กคุ้นเคย

• บันทึกว่าเด็กชอบอะไรที่สุด

• รู้ว่าเมื่อไหร่จะเปลี่ยนงาน

• มีอุปกรณ์ไว้สับเปลี่ยนใกล้มือ

• เตรียมทุกอย่างให้พร้อมก่อนเด็กมาถึง

• พูดในทางที่ดี

• จัดกิจกรรมให้เด็กได้เคลื่อนไหว

• ทำบทเรียนให้สนุก

ความรู้ที่ได้รับ

       ได้รับความรู้เกี่ยวกับการส่งเสริมพัฒนาการและการปรับพฤติกรรมเด็กปฐมวัยที่มีความต้องการพิเศษ

การนำไปใช้ 

       การที่จะให้เด็กที่มีความต้องการพิเศษทำงานได้สำเร็จต้องคอนยกำกับควบคุมและเปลี่ยนวัสดุเรื่อยๆเพื่อดึงความสนใจ

ประเมิน 

ตนเอง : เรียนตรงเวลาและตั้งใจเรียน 

เพื่อน  : ตั้งใจเรียน  ให้ความร่วมมื่อในการเล่นบทบาทสมมุติ

อาจารย์  : แต่งกายสุภาพเรียบร้อย มีการเตรียมการสอนมาดี และมีกิจกรรมให้ทำในห้อง

  การบันทึกครั้งที่ 11

วันพุธที่ 15 มีนาคม พ.ศ.2560

เนื้อหาที่เรียน

การจัดประสบการณ์การศึกษาแบบเรียนรวมสำหรับเด็กปฐมวัย

รูปแบบการจัดการศึกษา

-การศึกษาปกติทั่วไป (Regular Education)

-การศึกษาพิเศษ (Special Education)

-การศึกษาแบบเรียนร่วม  (Integrated Education หรือ Mainstreaming)

-การศึกษาแบบเรียนรวม  (Inclusive Education)

การจัดการศึกษาสำหรับเด็กที่มีความต้องการพิเศษ 

-เด็กที่มีความต้องการพิเศษทุกคนสามารถเรียนรู้และพัฒนาได้ถ้าได้รับโอกาสในการเรียนรู้ที่เหมาะสมกับความต้องการพิเศษของเขา

ความหมายของการศึกษาแบบเรียนร่วม (Integrated Education หรือ Mainstreaming)

-การจัดให้เด็กพิเศษเข้าไปในระบบการศึกษาทั่วไป 

-มีกิจกรรมที่ให้เด็กพิเศษกับเด็กทั่วไปได้ทำร่วมกัน

-ใช้ช่วงเวลาช่วงใดช่วงหนึ่งในแต่ละวัน

-ครูปฐมวัยและครูการศึกษาพิเศษร่วมมือกัน

การเรียนร่วมบางเวลา (Integration) 

-การจัดให้เด็กพิเศษเรียนในโรงเรียนปกติในบางเวลา

-เด็กพิเศษได้มีโอกาสแสดงออก และมีปฏิสัมพันธ์ที่ดีกับเด็กปกติ 

-เป็นเด็กพิเศษที่มีความพิการระดับปานกลางถึงระดับมาก จึงไม่อาจเรียนร่วมเต็มเวลาได้ 

การเรียนร่วมเต็มเวลา (Mainstreaming) 

-การจัดให้เด็กพิเศษเรียนในโรงเรียนปกติตลอดเวลาที่เด็กอยู่ในโรงเรียน 

-เด็กพิเศษได้รับการจัดกระบวนการเรียนรู้และบริการนอกห้องเรียนเหมือนเด็กปกติ

ความหมายของการศึกษาแบบเรียนรวม (Inclusive Education)

-การศึกษาสำหรับทุกคน

-รับเด็กเข้ามาเรียนรวมกันตั้งแต่เริ่มเข้ารับการศึกษา 

-จัดให้มีบริการพิเศษตามความต้องการของแต่ละบุคคล

Wilson , 2007

-การจัดการเรียนการสอนที่ยึดปรัชญาของการอยู่รวมกัน (Inclusion) เป็นหลัก 

-การสอนที่ดี เป็นการสอนที่ครูกับนักเรียนช่วยกันให้ทุกคนเป็นสมาชิกที่ดีของชุมชน

-กิจกรรมทุกชนิดที่จะนำไปสู่การสอนที่ดี (Good Teaching) ต้องคิดอย่างรอบคอบเพื่อหาหนทางให้นักเรียนทุกคนสามารถเรียนได้ 

-เป็นการกำหนดทางเลือกหลายๆ ทาง

 "Inclusive Education is Education for all, It involves receiving people at the beginning of their education, with provision of additional services needed by each individual"

สรุปความหมายของการศึกษาแบบเรียนรวม

-เป็นการจัดการศึกษาที่จัดให้เด็กพิเศษเข้ามาเรียนรวมกับเด็กปกติ โดยรับเข้ามาเรียนรวมกัน ตั้งแต่เริ่มเข้ารับการศึกษาและจัดให้มีบริการพิเศษตามความต้องการของแต่ละบุคคล

-เด็กพิเศษทุกคนสามารถเรียนรู้และพัฒนาได้ถ้าได้รับโอกาสในการเรียนรู้ที่เหมาะสมกับความต้องการพิเศษของเขา

-เกิดจากปรัชญาการศึกษาที่กล่าวไว้ว่า การศึกษาสำหรับทุกคน  (Education for All)

-การเรียนรวม เป็นแนวคิดทางการศึกษาอย่างหนึ่งที่โรงเรียนจะต้องจัดการศึกษาให้กับเด็กทุกคนโดยไม่มีการแบ่งแยกว่าเด็กคนใดเป็นเด็กปกติ หรือเด็กคนใดเป็นเด็กที่มีความต้องการพิเศษ 

-เด็กเลือกโรงเรียนไม่ใช่โรงเรียนเลือกเด็ก

-เด็กทุกคนที่ผู้ปกครองพาเข้ามาโรงเรียนทางโรงเรียนจะต้องรับเด็กไว้ และจะต้องจัดการศึกษาให้อย่างเหมาะสม และดำเนินการเรียนในลักษณะ “รวมกัน” ที่ทุกคนต่างเป็นส่วนหนึ่ง ของสังคม ทุกคนยอมรับซึ่งกันและกัน 

-ทุกคนยอมรับว่ามี ผู้พิการ อยู่ในสังคมและเขาเหล่านั้นต่างก็เป็นส่วนหนึ่งของสังคมที่จะต้องใช้ชีวิตร่วมกันกับคนปกติ โดยไม่มีการแบ่งแยก

ความสำคัญของการศึกษาแบบเรียนรวม สำหรับเด็กปฐมวัย

-ปฐมวัยเป็นช่วงเวลาสำคัญที่สุดของการเรียนรู้

-“สอนได้”

-เป็นการจัดการศึกษาสำหรับเด็กพิเศษที่มีขีดจำกัดน้อยที่สุด

บทบาทครูปฐมวัย ในห้องเรียนรวม

ครูไม่ควรวินิจฉัย

-การวินิจฉัย หมายถึงการตัดสินใจโดยดูจากอาการหรือสัญญาณบางอย่าง

-จากอาการที่แสดงออกมานั้นอาจนำไปสู่ความเข้าใจผิดได้

-ครูไม่ควรตั้งชื่อหรือระบุประเภทเด็ก

-เกิดผลเสียมากกว่าผลดี

-ชื่อเปรียบเสมือนตราประทับตัวเด็กตลอดไป

-เด็กจะกลายเป็นเช่นนั้นจริงๆ

ครูไม่ควรบอกพ่อแม่ว่าเด็กมีบางอย่างผิดปกติ

-พ่อแม่ของเด็กพิเศษ มักทราบดีว่าลูกของเขามีปัญหา

-พ่อแม่ไม่ต้องการให้ครูมาย้ำในสิ่งที่เขารู้อยู่แล้ว

-ครูควรพูดในสิ่งที่เป็นความคาดหวังในด้านบวก แต่ต้องไม่ให้เกิดความหวังผิดๆ

-ครูควรรายงานผู้ปกครองว่าเด็กทำอะไรได้บ้าง เท่ากับเป็นการบอกว่าเด็กทำอะไรไม่ได้

-ครูช่วยให้ผู้ปกครองมีความหวังและเห็นแนวทางที่จะช่วยให้เด็กพัฒนา

ครูทำอะไรบ้าง

-ครูสามารถชี้ให้เห็นถึงพฤติกรรมของเด็กในเรื่องที่เกี่ยวกับพัฒนาการต่างๆ

-ให้ข้อแนะนำในการหาบุคลากรที่เหมาะสมในการประเมินผลหรือวินิจฉัย

สังเกตเด็กอย่างมีระบบ

-จดบันทึกพฤติกรรมเด็กเป็นช่วงๆ

สังเกตอย่างมีระบบ

-ไม่มีใครสามารถสังเกตอย่างมีระบบได้ดีกว่าครู

-ครูเห็นเด็กในสถานการณ์ต่างๆ ช่วงเวลายาวนานกว่า

-ต่างจากแพทย์ นักจิตวิทยา นักคลินิก มักมุ่งความสนใจอยู่ที่ปัญหา

การตรวจสอบ

-จะทราบว่าเด็กมีพฤติกรรมอย่างไร

-เป็นแนวทางสำคัญที่ทำให้ครูและพ่อแม่เข้าใจเด็กดีขึ้น

-บอกได้ว่าเรื่องใดบ้างที่เด็กต้องการความช่วยเหลือ

ข้อควรระวังในการปฏิบัติ

-ครูต้องไวต่อความรู้สึกและตัดสินใจล่วงหน้าได้

-ประเมินให้น้ำหนักความสำคัญของเรื่องต่างๆได้

-พฤติกรรมบางอย่างของเด็กไม่ได้ปรากฏให้เห็นเสมอไป

การบันทึกการสังเกต

-การนับอย่างง่ายๆ

-การบันทึกต่อเนื่อง

-การบันทึกไม่ต่อเนื่อง

การนับอย่างง่ายๆ

-นับจำนวนครั้งของการเกิดพฤติกรรม

-กี่ครั้งในแต่ละวัน กี่ครั้งในแต่ละชั่วโมง

-ระยะเวลาในการเกิดพฤติกรรม

การบันทึกต่อเนื่อง

-ให้รายละเอียดได้มาก

-เขียนทุกอย่างที่เด็กทำในช่วงเวลาหนึ่ง หรือช่วงกิจกรรมหนึ่ง

-โดยไม่ต้องเข้าไปแนะนำช่วยเหลือ

การบันทึกไม่ต่อเนื่อง

-บันทึกลงบัตรเล็กๆ

-เป็นการบันทึกสั้นๆเกี่ยวกับพฤติกรรมของเด็กแต่ละคนในช่วงเวลาหนึ่ง

การเกิดพฤติกรรมบางอย่างมากเกินไป

-ควรเอาใจใส่ถึงระดับความมากน้อยของความบกพร่อง มากกว่าชนิดองความบกพร่อง

-พฤติกรรมไม่เหมาะสมที่พบได้ในเด็กทุกคน ไม่ควรจัดเป็นสิ่งผิดปกติ

การตัดสินใจ

-ครูต้องตัดสินใจด้วยความระมัดระวัง

-พฤติกรรมของเด็กที่เกิดขึ้น ไปขัดขวางความสามารถในการเรียนรู้ของเด็กหรือไม่

กิจกรรมการสังเกตุวาดดอกบัว

ความรู้ที่ได้รับ

       ได้รับความเกี่ยวกับการจัดประสบการณ์การศึกษาแบบเรียนรวมสำหรับเด็กปฐมวัย

การนำไปใช้ 

       การสังเกตุที่ดี  ไม่ควรใส่ความรู้สึกลงไป ในการสังเกตุ และไม่ควรใส่อารมณ์

ประเมิน 

ตนเอง : เรียนตรงเวลาและตั้งใจเรียน ตั้งใจวาดรูป และตื่นเต้นว่าอาจารย์ให้วาดทำไม 

เพื่อน  : ตั้งใจเรียน  ตั้งใจวาดรูป

อาจารย์  : แต่งกายสุภาพเรียบร้อย มีการเตรียมการสอนมาดี และมีกิจกรรมให้ทำในห้อง

  การบันทึกครั้งที่ 10

วันพุธที่ 8 มีนาคม พ.ศ.2560

***ในวันนี้อาจารย์ได้ทดสอบกลางภาควิชาการจัดประสบการณ์เรียนรวมสำหรับเด็กปฐมวัย

ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2559

  การบันทึกครั้งที่ 9

วันพุธที่ 1 มีนาคม พ.ศ.2560

เนื้อหาที่เรียน

8.เด็กที่มีความบกพร่องทางพฤติกรรมและอารมณ์  (Children with Behavioral and Emotional Disorders)

-มีความรู้สึกนึกคิดที่ผิดไปจากปกติ 

-แสดงออกถึงความต้องการทำร้ายตนเองหรือผู้อื่น 

-มีความเชื่อมั่นในตนเองต่ำ

-เด็กที่มีการควบคุมอารมณ์ให้อยู่ในสภาพปกตินานๆ ไม่ได้

-เด็กที่ควบคุมพฤติกรรมบางอย่างของตนเองไม่ได้ 

-ทำให้ไม่สามารถอยู่ร่วมกับผู้อื่นได้อย่างเรียบร้อย

ลักษณะของเด็กบกพร่องทางพฤติกรรมและอารมณ์

-ความวิตกกังวล (Anxiety) ซึ่งทำให้เด็กมีนิสัยขี้กลัว 

-ภาวะซึมเศร้า (Depression) มีความเศร้าในระดับที่สูงเกินไป 

-ปัญหาทางสุขภาพ และขาดแรงกระตุ้นหรือความหวังในชีวิต 

-การจำแนกเด็กที่มีความบกพร่องทางพฤติกรรมและอารมณ์ ตามกลุ่มอาการ

ด้านความประพฤติ (Conduct Disorders)

-ทำร้ายผู้อื่น ทำลายสิ่งของ ลักทรัพย์

-ฉุนเฉียวง่าย หุนหันพลันแล่น และเกรี้ยวกราด

-กลับกลอก เชื่อถือไม่ได้ ชอบโกหก ชอบโทษผู้อื่น

-เอะอะและหยาบคาย

-หนีเรียน รวมถึงหนีออกจากบ้าน

-ใช้สารเสพติด

-หมกมุ่นในกิจกรรมทางเพศ

ด้านความตั้งใจและสมาธิ (Attention and Concentration) 

-จดจ่ออยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งในระยะสั้น (Short attention span) อาจไม่เกิน 20 วินาที 

-ถูกสิ่งต่างๆ รอบตัวดึงความสนใจได้ตลอดเวลา

-งัวเงีย ไม่แสดงความสนใจใดๆ รวมถึงมีท่าทางเหมือนไม่ฟังสิ่งที่ผู้อื่นพูด

สมาธิสั้น (Attention Deficit)

-มีลักษณะกระวนกระวาย ไม่สามารถนั่งนิ่งๆ ได้ หยุกหยิกไปมา

-พูดคุยตลอดเวลา มักรบกวนหรือเรียกร้องความสนใจจากผู้อื่น

-มีทักษะการจัดการในระดับต่ำ

การถอนตัวหรือล้มเลิก (Withdrawal)

-หลีกเลี่ยงการปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น และมักรู้สึกว่าตนเองด้อยกว่าผู้อื่น

-เฉื่อยชา และมีลักษณะคล้ายเหนื่อยตลอดเวลา

-ขาดความมั่นใจ ขี้อาย ขี้กลัว ไม่ค่อยแสดงความรู้สึก

ความผิดปกติในการทำงานของร่างกาย(Function Disorder)

-ความผิดปกติเกี่ยวกับพฤติกรรมการกิน (Eating Disorder) 

-การอาเจียนโดยสมัครใจ (Voluntary Regurgitation) 

-การปฏิเสธที่จะรับประทาน 

-รับประทานสิ่งที่รับประทานไม่ได้

-โรคอ้วน (Obesity) 

-ความผิดปกติของการขับถ่ายทั้งอุจจาระและปัสสาวะ (Elimination Disorder)

ภาวะความบกพร่องทางพฤติกรรมและอารมณ์ระดับรุนแรง

-ขาดเหตุผลในการคิด

-อาการหลงผิด (Delusion)

-อาการประสาทหลอน (Hallucination)

-พฤติกรรมการทำร้ายตัวเอง

สาเหตุ

-ปัจจัยทางชีวภาพ (Biology)

-ปัจจัยทางจิตสังคม (Psychosocial)

ผลกระทบที่เกิดขึ้นต่อเด็ก

-ไม่สามารถเรียนหนังสือได้เช่นเด็กปกติ

-รักษาความสัมพันธ์กับเพื่อนหรือกับครูไม่ได้ 

-มีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม เมื่อเทียบกับเด็กในวัยเดียวกัน 

-มีความคับข้องใจ มีความเก็บกดอารมณ์ 

-แสดงอาการทางร่างกาย เช่น ปวดศีรษะ ปวดตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย 

-มีความหวาดกลัว

เด็กที่มีความบกพร่องทางพฤติกรรม ซึ่งจัดว่ามีความรุนแรงมาก

-เด็กสมาธิสั้น (Children with Attention Deficit and Hyperactivity Disorders) 

-เด็กออทิสติก (Autistic) หรือ ออทิสซึ่ม (Autisum) 

เด็กสมาธิสั้น (Children with Attention Deficit Hyperactivity Disorders)

ADHD เป็นภาวะผิดปกติทางจิตเวช มีลักษณะเด่นอยู่ 3 ประการ คือ 

        -Inattentiveness (สมาธิสั้น) ทำอะไรได้ไม่นาน วอกแวก ไม่มีสมาธิ ไม่สามารถจดจ่อกับงานที่กำลังทำได้นานเพียงพอ มักใจลอยหรือเหม่อลอยง่าย เด็กเล็กๆจะเล่นอะไรได้ไม่นาน เปลี่ยนของเล่นไปเรื่อยๆ เด็กโตมักทำงานไม่เสร็จตามที่สั่ง ทำงานตกหล่น ไม่ครบ ไม่ละเอียด

      -Hyperactivity (ซนอยู่ไม่นิ่ง)ซุกซนไม่ยอมอยู่นิ่ง ซนมากเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา เหลียวซ้ายแลขวา 

ยุกยิก แกะโน่นเกานี่ อยู่ไม่สุข ปีนป่าย นั่งไม่ติดที่ ชอบคุยส่งเสียงดังรบกวนคนรอบข้าง

      -Impulsiveness (หุนหันพลันแล่น)ยับยั้งตัวเองไม่ค่อยได้ มักทำอะไรโดยไม่ยั้งคิด วู่วามขาดความยับยั้งชั่งใจ ไม่อดทนต่อการรอคอย หรือกฎระเบียบ ไม่อยู่ในกติกา ทำอะไรค่อนข้างรุนแรง พูดโพล่ง ทะลุกลางปล้อง 

ไม่รอคอยให้คนอื่นพูดจบก่อน ชอบมาสอดแทรกเวลาคนอื่นคุยกัน

สาเหตุ

-ความผิดปกติของสารเคมีบางชนิดในสมอง 

-เช่น โดปามีน (dopamine) นอร์อิพิเนฟริน (norepinephrine) 

-ความผิดปกติในการทำงานของวงจรที่ควบคุมสมาธิ และการตื่นตัว อยู่ที่สมองส่วนหน้า (frontal cortex)

-พันธุกรรม

-สิ่งแวดล้อมเป็นพิษ

-ความเข้าใจผิดเกี่ยวกับสมาธิสั้น

-สมาธิสั้น ไม่ได้เกิดจากความผิดของพ่อแม่ที่เลี้ยงดูลูกผิดวิธี ตามใจมากเกินไป หรือปล่อยปละละเลยจนเกินไป -และไม่ใช่ความผิดของเด็กที่ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ แต่ปัญหาอยู่ที่การทำงานของสมองที่ควบคุมเรื่องสมาธิของเด็ก

อยู่ไม่สุข (Hyperactivity )สมาธิสั้น (Attention Deficit )

ลักษณะของเด็กที่มีความบกพร่องทางพฤติกรรมและอารมณ์

-อุจจาระ ปัสสาวะรดเสื้อผ้า หรือที่นอน 

-ยังติดขวดนม หรือตุ๊กตา และของใช้ในวัยทารก 

-ดูดนิ้ว กัดเล็บ

-หงอยเหงาเศร้าซึม การหนีสังคม 

-เรียกร้องความสนใจ 

-อารมณ์หวั่นไหวง่ายต่อสิ่งเร้า 

-ขี้อิจฉาริษยา ก้าวร้าว

-ฝันกลางวัน 

-พูดเพ้อเจ้อ 

9. เด็กพิการซ้อน (Children with Multiple Handicaps) 

-เด็กที่มีความบกพร่องที่มากกว่าหนึ่งอย่าง เป็นเหตุให้เกิดปัญหาขัดข้องในการเรียนรู้อย่างมาก

-เด็กปัญญาอ่อนที่สูญเสียการได้ยิน 

-เด็กปัญญาอ่อนที่ตาบอด 

-เด็กที่ทั้งหูหนวกและตาบอด

ความรู้ที่ได้รับ

       ได้รับความเกี่ยวกับเด็กที่มีความบกพร่องทางพฤติกรรมและอารมณ์และเด็กพิการซ้อน

การนำไปใช้ 

       ลักษณะอาการของเด็กแต่ละกลุ่มแตกต่างกันการรักษาและการดูแลก็มีวิธีที่ต่างกันควรใช้ให้ถูกต้องกับพฤติกรรมและกลุ่มอาการนั้น

ประเมิน 

ตนเอง : เรียนตรงเวลาและตั้งใจเรียน 

เพื่อน  : ตั้งใจเรียน  บางคนก็มีหลับบ้าง

อาจารย์  : แต่งกายสุภาพเรียบร้อย มีการเตรียมการสอนมาดี และมีแจกอุปกรณ์การเรียนอีกด้วย